Ciri-ciri masyarakat agraria di China.

OLEH-AHMAD BIN YAAKOB

SISTEM EKONOMI FEUDAL

Sistem ekonomi yang diamalkan di China pada abad ke-16 dan 17 bersifat saradiri. Sebahagian besar penduduk China terlibat dengan aktiviti bercucuk tanam.Kebanyakkan petani menyewa tanah daripada tuan-tuan tanah yang kaya.

      Tanaman utama masyarakat agraria di China ialah penanaman padi sawah. Kawasan penanaman padi sawah ialah di lembah sungai Yangtze dan Sungai Kuning.

PEMILIKAN TANAH PERTANIAN

Tanah adalah milik kerabat Diraja atau golongan bangsawan. Pada zaman kerajaan Ming, tanah yang dimiliki kerabat Diraja seluas 1.28 juta mu. Keluasan tanah milik keluarga Diraja telah meningkat kepada 20 jota mu pada tahun 1522.

      Menjelang zaman Ching, tanah pertanian diletakkan di bawah pentadbiran Jabatan Hal ehwal  Kerabat Diraja.Pada masa pemerintahan Jiaqing jabatan ini menguruskan tanah seluas 4 juta mu.[1]

PENGKHUSUSAN PENGELUARAN PERTANIAN

Masyarakat agraria China mengamlkan pengkhususan dalam pengeluaran barangan mengikut daerah atau kawasan   seperti tebu dikeluarkan di daerah Kwangtung, Fukien dan Szechan. Teh dan daun mulberry untuk makanan ulat sutera di Chekiang dan Selatan Kingsu. Kapas di Kiangsu dan daerah Utara. Kegiatan perlombongan di Yunnan, perusahaan kain kapas, kain sutera dan pakaian diusahakan oleh petani di Kiangnan dan hasil hutan iaitu kayu balak di Manchuria.

Petempatan

Masyarakat agraria dalam tamadun China mendirikan petempatan di kawasan lembah sungai Kuning dan Sungai Yang Tze. Kawasan ini mempunyai mendapan tanah loes yang subur dan sesuai untuk menjalankan aktiviti pertanian. Kesuburan tanah menyebabkan petani mendirikan petempatan di lembah sungai tersebut.

       Petani yang menetap di kawasan lembah sungai terlibat dalam penanaman padi secara meluas.Petempatan masyarakat agraria terdapat di kawasan tanah pamah yang terletak di bahagian Selatan China. Di samping itu masyarakat agraria mendirikan petempatan di kawasan dataran tinggi yang terletak di Utara China. Antara kawasan yang menjadi tumpuan masyarakat agraria di bahagian Utara China ialah wilayah Anhui, Hupeh, Shansi dan Shensi.[2]

SISTEM CUKAI

Petani yang tidak memiliki tanah dengan tuan-tuan iaitu golongan bangsawan dengan kadar yang ditetapkan oleh tuan-tuan tanah. Menjelang zaman Ming-Qing petani-petani  membayar sewa tanah dengan dalam bentuk hasil pertanian.

      Petani dikehendaki menyerahkan antara 50%-60% daripada hasil pertanian yang diperolehi sebagai cukai. Petani juga dikehendaki berkhidmat sebagai buruh paksa kepada tuan tanah. Pada tahun 1581 sistem cukai baru diperkenalkan dan dikenali sebagai ‘cukai tunggal’ melalui cukai baru ini petani hanya dikehendaki membayar satu jenis sahaja iaitu dalam bentuk wang perak.

SSTEM PENGAIRAN

Petani di China berkemahiran dalam pembinaan terusan dan mengawal aliran air sungai. Terusan juga dibina untuk menyalurkan air ke kawasan pertanian dan mengelak banjir. Terusan juga digunakan untuk mengangkut  hasil pertanian ke bandar-bandar. Petani di China juga mahir membina teres di lereng-lereng bukit bagi penanaman padi.[3]

      Bekalan air disalurkan ke kawasan pertanian dari terusan dan kolam takungan air. Pam yang menggunakan tenaga binatang ataupun manusia digunakan untuk mengepam air ke kawasan pertanian. Empangan dibina untuk membekalkan bekalan air yang mencukupi bagi mengairi kawasan pertanian.

      Selain itu, tambak juga dibina untuk mengelak banjir memusnahkan kawasan pertanian. Projek pengairan juga dijalankan oleh pemerintah untuk mengairi kawasan pertanian. Projek pengairan di Sichuanmengairi kawasan tanah pertanian seluas 2 000 000 hektar.[4]   

PENGKHUSUSAN PEGELUARAN BARANGAN

Masyarakat agraria China mengamal pengkhususan barangan mengikut daerah atau kawasan seperti tebu dikeluarkan di daerah Kwangtung. . Fukien dan Szechwan. Teh dan mulberry untuk makanan ulat sutera di Chekiang dan Selatan Kiangsu. Kapas ditanam di Kiangsu dan daerah Utara. Kegiatan perlombongan di Yunnan, perusahaan kain kapas, kain sutera dan pakaian dusahakan oleh petani di Kiangnan dan hasil hutan iaitu kayu balak di Manchuria.[5]

PENINGKATAN TEKNOLOGI

Masyrakat agraria di China mempunyai kemahiran dalam teknologi pertanian.  Pelbagai jenis peralatan baharu telah dicipta untuk menigkatkan pengeluaran hasil pertanian. Tenggala penabur benih digunakan untuk menabur benih dalam barisan yang lurus.

      Selain tenggala kayu, mereka juga mencipta peralatan lain seperti penyisir anah, penggiling dan kolar kuda. Kereta sorong beroda dua telah dicipta untuk memudahkan barang-barang diangkut. Mereka memperkenalkan kaedah baharu dalam pertanian seperti sistem penanaman bergilir, tanaman dua pusingan dan pengkhususan dalam pertanian. Pengenalan kaedah baru telah meningkatkan pengeluaran hasil pertanian.[6]  Pengenalan kaedah baharu ini telah meningkatkan pengeluaran hasil peertanian. Sistem penanaman bergilir telah diamalkan di China sejak zaman Han lagi.

---

[1]“Masyarakat Agraria”, dalam  Modul Pengajaran dan Pembelajaran STPM Sejarah Penggal 1, (Putrajaya: Kementerian Pendidikan Malaysia,2013)16.

[2] Sivachandralingam Sundara Raja dan Ayadurai Letchumanan, Sejarah Dunia 1500-1955  Edisi Keriga,36

[3] “Masyarakat Agraria”, dalam  Modul Pengajaran dan Pembelajaran STPM Sejarah Penggal 1,17.

[4] Sivachandralingam Sundara Raja dan Ayadurai Letchumanan, Sejarah Dunia 1500-1955  Edisi Keriga (Shah Alam: Oxford Fajar 2016),.22.

[5]“Masyarakat Agraria”, dalam  Modul Pengajaran dan Pembelajaran STPM Sejarah Penggal 1,  ,18.

[6]Sivachandralingam Sundara Raja dan Ayadurai Letchumanan, Sejarah Dunia 1500-1955  Edisi Ketiga,37